Uchwała składu całej Izby Cywilnej SN w sprawie III CZP 11/21

Od wielu miesięcy zarówno kredytobiorcy, ich pełnomocnicy jak i sami sędziowie oczekiwali na uchwałę składu całej Izby Cywilnej SN w sprawie III CZP 11/21, które wyjaśnić miało istotne kwestie dotyczące postępowań w tzw. sprawach frankowych.

Niestety, 2 września 2021 roku Sąd Najwyższy po raz kolejny nie wydał rozstrzygnięcia w sprawie pytań skierowanych przez Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego w przedmiocie zagadnień prawnych dotyczących tematyki kredytów indeksowanych i denominowanych do walut obcych. Tym razem na przeszkodzie wydaniu uchwały stanęły wątpliwości formalne, zupełnie nie związane z przedmiotem rozstrzygnięcia, a dotyczące legalności orzekania przez niektórych z sędziów zasiadających obecnie w Sądzie Najwyższym.

Pomijając ocenę słuszności tych wątpliwości, stwierdzić należy, że oczekiwana uchwała pierwotnie miała stanowić przełom w orzecznictwie sądów powszechnych rozpoznających sprawy frankowe. Tymczasem w ostatnich miesiącach te oczekiwania straciły na aktualności. Przedstawione przez Pierwszą Prezes zagadnienia zostały już rozstrzygnięte zarówno w orzeczeniach Sądu Najwyższego jak i TSUE.

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Skontaktuj się z nami!

W tym miejscu wspomnieć można chociażby o uchwałach Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r. (III CZP 11/20) oraz z dnia 7 maja 2021 r. (III CZP 6/21) w których przesądzono, że nie ma podstaw do stosowania tzw. „teorii salda” dla wzajemnych rozliczeń banków i kredytobiorców. Z kolei wątpliwości dotyczące możliwości uzupełnienia wadliwej umowy trafnie podsumował Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na postanowienie Sądu Najwyższego z 11 maja 2021 r. wydane w omawianej sprawie. RPO wskazał, że podejmując uchwałę Sąd Najwyższy może właściwie jedynie „wyjaśnić sądom powszechnym w sposób niebudzący wątpliwości, że w świetle orzecznictwa TSUE nie istnieje obecnie na tle prawa polskiego możliwość zastąpienia abuzywnej klauzuli przeliczeniowej”.

Wydaje się, że jedynym zagadnieniem, które nie zostało do tej pory wyczerpująco omówione w orzecznictwie, jest kwestia roszczeń banków o zapłatę przez kredytobiorców tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Brak stanowiska Sądu Najwyższego w tym zakresie, nie może jednak stać na przeszkodzie rozpoznaniu toczących się spraw przeciw bankom, gdyż ich przedmiotem nie są bezpodstawne – naszym zdaniem – roszczenia banków o zapłatę takiego wynagrodzenia.

Co w takiej sytuacji powinni zrobić Ci, którzy rozważają wystąpienie na drogę sądową przeciwko bankowi w związku z udzielonym kredytem w CHF? Na pewno nie powinni oczekiwać dłużej na uchwałę Sądu Najwyższego, bo istotne problemy, jakie miały być jej przedmiotem, nie budzą już wątpliwości orzeczniczych.